Strona autorska Leszka Kopcia
 

TVP, Magazyn Expres Reporterów
Aktualizacja: czwartek, 16 marca 2006 godz. 10:51

Moje oczy
autor: Mateusz Wyrwich
Emisja: : 2.12.2003 r.
Pies słucha, prowadzi, czeka, ostrzega przed niebezpieczeństwem. Pies wytresowany, pies przewodnik. Dla osób niewidomych – ich przyjaciel, kompan, towarzysz, prawdziwa życiowa podpora.

Leszek Kopeć, dziennikarz, ma podpalanego owczarka niemieckiego. Towarzyszem psycholożki Magdaleny Radwańskiej jest kremowy labrador. Okazał się niezbędny, gdy w hałaśliwym, tłocznym świecie przestała jej wystarczać biała laska. „Traktuję go jak członka rodziny. On stanowi o moim bezpieczeństwie. To jest nasza współpraca, to nasze wspólne chodzenie.”

Leszek Kopeć z rozczuleniem wspomina swój pierwszy kontakt z psem przewodnikiem. Pojechał do Mławy, tam, gdzie takie psy są szkolone. Pierwszego dnia byli razem: on, pies i treser. Pies słuchał się, chodził jak w zegarku. Drugi dzień okazał się znacznie gorszy. Zwierzak bez tresera zachowywał się chaotycznie, tak, jakby zapomniał o wszystkich naukach. „Wziąłem go do siebie do pokoju ”– opowiada Leszek Kopeć. „Miałem go wykapać. Bałem się go, bo był przecież bardzo duży. Pertraktowałem z nim. W końcu odważyłem się go wsadzić do wanny. Pamiętam przytulił mordę do mojego biodra. To było z jego strony takie poddanie się: no dobrze, szoruj, jak już musisz to robić.”

Tamtego pierwszego psa, cudownego, ktoś z sąsiadów Leszka Kopcia otruł. „Ludzie potrafią być naprawdę dziwni ”– mówi Leszek. Trudno zrozumieć im na przykład, że pies przewodnik nie może nosić kagańca. W środkach komunikacji miejskiej ten fakt bywa przyczyną wielu utarczek słownych. „Pies jest spokojny...” – opowiada Leszek. „Nie warczy, nie szczeka. A jednak często z góry traktuje się go jak bestię, która zagraża ludziom”.

Leszek Kopeć i jego owczarek są ze sobą wszędzie: w jego pracy w radiu, w tramwaju, na zajęciach muzycznych z niewidomymi dziećmi, na wieczornym spacerze. Leszek ze wzruszeniem i rozbawieniem wspomina chwile, gdy jego pies przewodnik wybawiał go z naprawdę poważnych opresji. Raz w ciemnym zaułku uratował go od trzech bandytów. Przewrócił jednego z nich, położył się na nim, a Leszek z komórki dzwonił na policję. „Ale psu trzeba zaufać... ”Wierzy, ze jego wilczur wyczuwa złe stany jego duszy i w porę je moderuje. „A mój pies jest...uśmiechnięty ”– stwierdza Magdalena. „I ja uczę się od niego dobroci”.
 jrza
 

Z POEZJĄ POD GWIAZDAMI


    To był piękny wieczór, wypełniony pogodną poezją, momentami refleksyjną, ale i taką przywołującą uśmiech. Gościem, a zarazem wykonawcą, który 1 lipca zawitał pod Milenijny Krzyż był Leszek KOPEĆ - piosenkarz, gitarzysta rodem z Wrocławia. O sobie mówi, że ma w życiu trzy pasje: muzykę, pracę w radiu i pracę z dziećmi niewidomymi. Sam również niewidomy, z radością, śpiewał i grał o życiu, pełnym krętych ścieżek. Publiczność gromkimi brawami nagradzała jego trud, klaszcząc także wówczas, gdy opowiadał o swoich przeżyciach czy żartował z prowadzącym koncert Witoldem Pelką. Naturalne piękno amfiteatru pod Krzyżem Wielkopolskim pomagało w pełniejszym odbiorze utworów, a usiane gwiazdami niebo doskonale uzupełniało tę scenę. W takim klimacie łatwiej można było odpowiedzieć na pytania padające ze sceny - jacy jesteśmy, i wraz z artystą wzlecieć gdzieś pod obłoki. Nawet donośny głos dzwonu Jana Pawła II jakby wkomponował się w nastrój tego wieczoru, a blask oświetlonego Krzyża rozświetlał dusze.


    Może dlatego warto czasem wybrać się na taki koncert, by gdzieś między niebem a ziemią zrozumieć, że życie nie zawsze jest takie złe... Trzeba tylko umieć patrzeć poprzez serce.


    Organizatorzy i sponsorzy koncertu: KOK Kobyla Góra, Ośrodek Duchowości "Samotnia", Starostwo Powiatowe, Trasko Invest, ZPM "Poprawa", Pollena Ostrzeszów, "Czas Ostrzeszowski".

W. Juszczak

 
 

 Do radia chodzę z psem - 30 wrzesień 2006 :: Anna Augustowska
Od kilkunastu lat głos Leszka Kopcia płynący z  anteny Polskiego Radia Wrocław gromadzi  przy radioodbiornikach  liczne grono wielbicieli nocnych audycji poświęconych muzyce.  
Tylko nieliczni ze słuchaczy wiedzą, że autor niebanalnych programów o poezji śpiewanej i piosence literackiej i turystycznej jest osobą niewidomą.

Anna Augustowska: Jak się zaczęła pańska przygoda z radiem?
Leszek Kopeć: Od słuchania. Radio to moja pasja i miłość, która trwa od najwcześniejszego dzieciństwa, kiedy to po nieudanej operacji okulistycznej straciłem wzrok. Słuchałem wtedy radia niemal cały czas. Kiedy radio milkło zaczynałem krzyczeć, kopać i się wściekać. Później jako uczeń IV klasy SP, całkiem przypadkowo zostałem zaproszony do udziału w audycji w akademickim radiu „Iglica”. Tak mi się tam spodobało, że już właściwie nie wyszedłem z radia chociaż zmieniałem redakcje; w okresie studenckim działałem w akademickim radiu krakowskiej akademii górniczo-hutniczej „Brzęczyk”. Od 17 lat czyli od 1989 roku jestem związany PR w rodzinnym Wrocławiu.
* Czy na antenie zawsze prezentował pan muzykę?
- Nie zawsze, chociaż rzeczywiście mój konik to nocne granie ze sztandarową audycją pt. „Nocna Cyganeria”. Ale mam w swoim dorobku także inne programy np. „Bliżej siebie” w czasie których poruszaliśmy tematy „podrzucane” nam przez słuchaczy: o miłości, polityce, seksie, tolerancji  itd. W audycjach dla dzieci grałem role Wiolinowego Klucznika a w magazynie wojskowym Starego Wiarusa, który prezentował różne piosenki. Miałem też program pt. „Wakacje z przygodą i biznesem” a także „Od 9 do 16”.
* Czy brak wzroku to duże utrudnienie w pracy radiowca? 
- Myślę, że od moich widzących kolegów różnie się tylko tym, że do pracy przyprowadza mnie pies przewodnik, wilczur Gaspar. W samej pracy wzrok nie ma już znaczenia. Tu trzeba umieć mówić tak aby ludzie chcieli nas słuchać, aby na nasz głos ktoś czekał, aby poczuć się dzięki temu potrzebnym. Dla mnie właśnie to jest najważniejsze.
(...)
AA

 
Oryginał artykułu znajduje się na stronie:
http://www.ffm.pl/potrafisz/index.php?option=com_content&task=view&id=153&Itemid=49